wionąć

wionąć {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. 3. os dk IVa, wionąćnie, wionąćnął {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'być przywiewanym lub zostać przywianym przez podmuch powietrza; będąc przywianym, dawać się odczuć; zalatywać, powiewać, zawiewać skądś': {{/stl_7}}{{stl_10}}Od ogniska wionie zapach pieczonych kartofli. Wionie od niej zapach tanich perfum. Ze spiżarni wionęło stęchlizną. Od rzeki wionie chłodem. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'dawać się odczuć ws posób aż nazbyt wyraźny': {{/stl_7}}{{stl_10}}Ze sceny wionęło nudą. {{/stl_10}}